kalligrafische klankschriften; van model naar dans, naar resonantie
Eerst kwam Birgit, een geliefd kunstenaarsmodel. Zij deed prachtige ontspanningsoefeningen, waaraan ik geen weerstand kon bieden. Ik had een blokje inkt bij me en schreef haar bewegingen. Later kwam ze bij mij dansen en ik schreef opnieuw haar bewegingen. We experimenteerden met allerlei muziekgenres. Ik nam een abonnement in de Flint op alles wat bewoog en tekende de bewegingen van dansers. Die kleine tekeningen werkte ik later uit met begeleiding van de muziek waarop ik ze getekend had.
Toen was er een dansbiënnale in Lyon, waar het tijdens de optredens zo donker was dat ik niets op mijn papier kon onderscheiden. Ik kon alleen meeschrijven, meedansen op papier. Tien voorstellingen lang. Ik zag niks van wat ik deed, waardoor afstand nemen en beoordelen onmogelijk werden. Ik bleef als vanzelf ìn het proces. Dat was mijn belangrijkste leerschool.
De derde stap was vriendin Yvonne die voorstelde te komen zingen terwijl Birgit danste. Heel verwarrend. Ik zag Birgit dansen zoals ik gewend was, maar hoorde nu de muziek live. Dat is indringender dan muziek van CD. De visuele impuls was ik gewend, een zo sterke auditieve niet. Ik voelde de noodzaak de zang ook te schilderen, maar had geen idee hoe. Dat bleek ook niet nodig. Als vanzelf werkten op zeker moment het horen, het zien, mijn eigen motoriek en tastzin samen.
Ik heb veel met zangers en musici gewerkt die in mijn atelier kwamen zingen of spelen. Marjan van Oort heeft veel gezongen. Frans Moussault maakte zijn composities in mijn atelier; bij Del Silencio schilderde ik tijdens de repetities. En er waren meer musici, die ik allen zeer erkentelijk ben. Ook luister ik nog steeds veel naar muziek van CD.
In 2022 is er een nieuwe ontwikkeling. Ik resoneer op de gedichten die Juan Carlos Salvia mij in het Spaans voorleest. Ik resoneer op zijn stem, zijn melodie, zijn stiltes. Een geslaagd experiment. ( zie In Ontwikkeling>).